U mladalačkom razdoblju svakog iole kurčevitog i nabedjenog velegradskog ili prigradskog fudbalera , dogodi se period kada postaje žrtva opsnog džibersko-špiclovskog napada ponašanja ili razmišljanja poznatog kao "Lola Smiljanić Sindrom".
Za one neupućene, Milan Lola Smiljanić, je prosečan srpski fuzbalerčić koji je srpski pandan Dejvidu Bekamu, samo sa mnogo manje stila,talenta i harizme.....
Lola Smiljanić je široj javnosti u zemlji Srbiji postao poznat nakon čestih jebačkih izleta sa estradnim polovnjačama,instant pevačicama i intelektualkama, koje od škole imaju samo triko za fizičko...
Muškoj populaciji je ostao upamćen kao najgori igrač koji je ikad poneo kapitensku traku FK PARTIZAN i po tome što trenutno u svom klubu Espanjolu ima uticaj otprilike kao i pomoćnik klupskog domara...
Mladići koji pate od ovog sindroma počinju da nameštaju frizure tokom igre, u svoj outfit ubaciju bele trenerke sa ranflom , u kombinaciji sa zelenim betonkama i šljaštećim majcama kratkih rukava...
...uporno uvežbavaju beogradjanski naglasak (ako su iz unutrašnjosti), sa nekom od univerzalnih fraza (oh my god, wow) i pri tome uglavnom zvuče kao Paja Patak sa prehladom...
...obavezno smotaju neku mladu pevačicu iz lokalnog splavarskog benda, ukače se na polovni skuter i tokom celog dana jezde od kafića do kafića...
...ipak sindrom uglavnom ne traje dugo.Dovoljno je da po prvi put ostanu bez dinara u džepu ili da im trener da ispisnicu iz kluba...tada sve doje iz dupeta u glavu
