Neizliječiva bolest svakog malog grada bivše Jugoslavije. Kad dođu praznici mještani tih malih gradova bi da ih radije kuga zadesi nego Gasterbajteri. Nema momka ili cure koji nisu bar jednom tokom praznika ostali bez svoje ljubavi zbog gasterbajtera, nema starije osobe koja makar malo nije očajavala nad svojim životom jer im je kum, rođak, stari prijatelj trljao od nos svoje limuzine, stokvadratne stanove i nezamislivo velike plate. Ali naš dobrodušni narod uslijed raznih ugnjetavanja koja nas prate od pamtivjeka je naučio da sam sebe utješi pa tako i u ovom slučaju sebe svi ubijedimo da oni tamo samo rade, da ni malo ne uživaju, da su ostali bez duše i meraka i da je bolje biti mrtav nego tako živjeti.

Obično ljudi sa jedva završenih 4 razreda osnovne škole (čast izuzecima), koji su svoju šansu videli preko grane majke Srbije.
Možete ih videti po svim svetskim metropolama, od "normalnih" se razlikuju po nenormalno debelim lancima oko vrata, frizurama popularno nazvanim "klipanke" i patriotskim pesmama koje gruvaju iz novih, uglavnom Nemačkih automobila.
Radeći po zapadu najgore poslove, žive za par dana godišnje kada se vraćaju u zavičaj da "pišaju sirotinji u oči" paradirajući po selu mečkom sa registracijama Wien i zidajući gajbe od 7 spratova.