Milomir Miljanić

Narodni heroj današnjice. Srbima sada isto što i Marko Kraljvić nekada. Samo što on boj ne bije sabljom i topuzom, već mikrofonom. Etno verzija Beogradskog Sindikata.
Veoma preduzimljiv tip. Pored šljakera u Germaniji i tadašnjih krimosa iz Beograda, jedini je od devedesetih godina uspio da napravi komercijalu. Spojio je državni razdor, ratna dešavanja i svoj neosporni muzički talenat u jednu cjelinu i dobio savršen recept za uspjeh – napravio je tačno ono što narodu treba. Pronašao je tu G tačku, ubo k’o kurcem u pičku. Sad 98% Srba 40+ godina izdrkava na njega, sa suzama u očima i nadom u srcu da će se Mićkove pjesme jednom obistiniti.
Tu na red dolazi jedna veoma intrigantna jebada: šta nama dragi Milomir misli na sve to? Elem, kao što je opštepoznato, Milomir je rodoljub prve klase. On voli svoju zemlju (ili bar ono što je od nje ostalo). Taj isti rodoljub mlati kintu kol’ko god može jer mu se može. Sad ja čisto sumnjam da njega bole kurac za ovaj narod. Ta tvrdnja se automatski potkrepljuje činjenicom da se Mićko može primijetiti kako pjeva po vašarima, kafanama, šatorima, svadbama, kurcima, palcima...On definitivno ne vlaži na ta mjesta, već ide bilo gdje samo da zabode dobru kintu. Rokne bakšiša više nego nova sisata pevaljka u lokalnoj kafani. Ali dobro, shvatimo čovjeka, ipak je kriza u svijetu.
Na kraju, da se malo zabavimo tekstovima njegovih poema. Elem, one u sebi sadrže veliku erotsku notu koja je vješto zakamuflirana u liku mlade hercegovke, koju on redovno, u svakoj pjesmi miluje i ljubi (čitaj: trsi).Takođe, pjesme nose snažne antievropske poruke, kao i parole o bratstvu i jedinstvu naših dvaju naroda, Srba i Crnogoraca. Sve je to izmiješano i upakovano u solidnu metaforu, koja uz odgovarajuće propratne melodije izaziva ejakulaciju u nas Srbalja.