Index librorum prohibitorum, odnosno, Spisak zabranjenih knjiga je još jedan od načina kako je Katolička crkva suzbijala informisanost ljudi, i nastojala da ona bude jedini izvor znanja i obrazovanja "dobrim katolicima". Indeks je bio na snazi od 1559. do 1966. (tada je ukinut, ali i dalje mu se pripisuje moralna vrijednost) i na njemu su bila mnoga djela eminentnih naučnika, književnika i teologa.
Na spisku zabranjenih knjiga bila su između ostalih pojedina ili sva djela:
Žana Pola Sartra, Voltera, Žan-Žak Rusoa, Johana Keplera, Dejvida Hjuma, Martina Lutera (naravno), Renea Dekarta, Frensisa Bekona, Džona Miltona, Džona Loka, Galilea Galileja, Bleza Paskala i čak Faustine Kovalske, koju je sama Rimokatolička crkva 2000. godine proglasila za svetiteljku.
Takođe je zanimljivo da na indeksu NISU bila djela:
Čarlsa Darvina
Adolfa Hitlera
Indeks je imao uticaja na sav katolički svijet, ali naročito na zemlje sa većinskim katoličkim stanovništvom u kojima je bilo izuzetno teško doći do zabranjenih knjiga. U zemljama sa manjim brojem katolika, (sjever Evrope), zabranjene knjige su bile lakše dostupne.
