Izraz nekada učestalo korišćen, danas pomalo gubi na svom smislu.
Koristi se u opisu osobe kojoj prirodna lepota nije jača strana, sa obzirom na nekadašnji milje srpskog glumišta, gde je osim urođenog talenta za glumu, harizme, šarmantnosti i neprevaziđene duhovitosti bilo teško naleteti na koju lepu njušku.
Od istaknute vižljavosti Ljubiše Samardžića, sirove maskulantnosti Velimira Živojinovića, graciozne nezgrapnosti Bate Stojkovića, rapidne starosti Aleksandra Berčeka, gromadne dopadljivosti Taška Ničića, njokalice Zorana Radmilovića koju je i sam opisao kao sredstvo za disanje iznad bare govana do
Voje Brajovića koji je bio izuzetak, sve dok mu kosa nije platila danak. Neko je jednom spomenuo za Dragana Nikolića i njegove donžuanovske brčiće da itekako unose povetarac lepote među legendarnu kompaniju, ali je i sam priznao da on nikada nije bio frajer, ako se u obzir uzme samo spoljašnji izgled.
Izraz gubi smisao jer danas među akterima dasaka koje život znače, ipak scenu ugleda i po koji estetski biser, zahvaljujući zapadnim tekovinama i holivudizaciji.
-Ju, čije je ono čeljade onako?
-Mileta, pekara.
-Bogami je za u glumce.
