Сантјаго Коровјов

Погледао Мементо поново, након ко зна колико времена.

Искрен да будем, нисам одушевљен. Класична Нолановштина. Фантастична базна психолошко/филозофска прича, фантастична идеја. Добра драмска потопра. Одличан темељ, и онда шта? Када би требало да развије ликове, да развије ту психолошко/филозофску тематику, да набуџи драмске елементе, он шта уради? Ништа.

Мементо има фантастичну потпору. Али тамо где би требало да додатно набуџи ликове и њихове психолошке профиле, да их додатно разради и пренесе неке мисли кроз њих, он одличи да иде путем блокбастера. Једноставно, човек не уме да усмери мисли, и само лута на пет хиљада страна, и осим одличне радње, каже јако мало тога. Не остави дуготрајан утисак. Покушава да буде Кјубрик, али на погрешан начин. Код Кјубрика ти дуго након гледања филма у глави остане идеја, поента, код Нолана остане радња, идеја избледи. Драмски ефекат избледи. Нема тај набој. Јебига, његови филмови као целине су добри, али ко може да се сети неке генијалне сцене из, примера ради Мемента? Сцене која може да се сврста међу најбоље, најинтезивније у последњих не знам колико? Што се примера ради, Кјубрика тиче, у сваком његовом филму могу да нађем неколико таквих сцена.

Јебига, мора да пресече, да ли ће да прави кул филмиће или ће да прави класике, овај компромис му сјебава целокупан утисак. Велики број његових филмова због тога и делује помало претенциозно и шта га знам, премекано. Ако хоћеш да правиш Кума, немој да се трудиш да направиш филм за публику која воли да гледа Снеч, и обрнуто. Ухвати правац и држи га се. Или правиш прекул филмове који се гледају са екипом, као што је Снеч, или правиш Кума, овако, ниси ни тамо ни овамо, и финални производ једноставно постане превише напоран и премало кул да би га поредио са Снечом, а превише баналан и превише брз да би био Кум. Јебига.

Паралела Снеч/Кум се не односи на овај филм, него на целокупно Ноланово стваралаштво.

Моја оцена, 7.5/10

ArminVanBuuren
A Bronx tale, klasik, deniro jos jednom pokazao da je najveci, palminteri isto sjajan.. Lep period 50-te i 60-te u americi, eh..

Fair enough, but what's important here is that the dream is created by Cesar. As Duvernois tells him, the virtual reality is set up to show him what he wants to see. Thus when his life takes a turn for the worse, it's because he wants it to happen that way. The question is, why would somebody who had the opportunity to create a perfect life turn it into a nightmare?

The solution lies in the shallowness of Cesar's character. He is a totally self-centered individual, a man who depends on his money and looks to get him whatever he wants. Metaphorically, he is the man in his dream in the opening scene -- alone in an empty city of his own creation. His friendship with Pelayo is in name only. His claims of "love" for Sophia are, at least at first, just as shallow - inspired by pictures on a wall, and easily tossed aside when Nuria offers him a freebie.

Why, then, does the dream go bad? Because once Cesar's face is disfigured, he sees that Sophia only loved his outer beauty. He sees that money can't buy him happiness - it can't even buy him a new face. He sees how easily his "best friend" turns away from him when the going gets rough. And Cesar is never able to resolve these issues while alive - indeed, he chooses suicide to rid himself of the pain. But just as our dreams show us truths we'd rather not face, Cesar's dream brings back these questions in the form of contradictions. What if he, like Sophia, fell in love only have his lover reappear as somebody he didn't recognize? (In his case, Sophia switched for Nuria.) What if only he could see how ugly he really was? Cesar's dream goes bad because he wants it to go bad -- as he is trying to figure out the "reality" of his physical life, he is also probing the reality of his soul.