Nemi decak.
Osvanuo je najlepsi dan jedne porodice.Dobili su prelepog decaka.Bilo... je to najlepse dete na svetu,cela porodica je bila presrecna.
Medjutim kako je vreme prolazilo ,decak nije izgovarao ni jednu rec .Proslo je dosta vremena a decak je i dalje samo cutao.
Porodica je pala u ocaj ,zvali su doktore ,davali mu razne lekove ,pazili su na svaki njegov pokret.
Sve je bilo uzaludno .Poceli su da se mire sa sudbinom da njihov decak nikad nece progovoriti.
Jednog dana dok je majka sedela na terasi .Iz sobe gde se decak igrao zacula je glas .Mama ja sam gladan.Od velikog uzbudjenja maka se umalo nije srucila na pod.
Utrcala je u sobu a u sebi strahovala da joj se mozda nije ucinilo.
Decak je ponovio "mama ja sam gladan"
Suze su joj posle na lice: pa ti govoris.Zgrabila ga je u narucje i cvrsto grlila.
Zasto si cutao zasto pre nisi nesto reko.
Decak je zbunjeno odgovorio :pa nije mi nista trebalo!
Najboli nacin da svoje dete pretvoris u nista jeste da mu poklonis sve.
PRIČA O JEDNOJ NEOBIČNOJ ŽABI
Bila jednom jedna grupa
žaba.
Okupile su se da bi se
takmičile u penjanju.
Cilj je bio popeti se na vrh
jednog tornja.
Velika masa se okupila ispod
tornja da gleda takmičenje i
da navija kao i svake godine
uostalom. Trka je počela.
Iskreno rečeno, niko iz
publike nije verovao
da se ijedna žaba može
popeti na vrh tornja, jer se to
nikad pre nije ni desilo.
Mogle su se čuti reči
poput:”Previše je teško!”
ili
“ Nikad se niko neće popeti
na vrh.”
I zaista, malo po malo, žabe
su počele da odustaju.
Jedna po jedna.
Napredovale su samo one
što su bile najspremnije.
Masa je već počela da viče:
“Previše je teško, nikada to
nećete uspeti!”
Žabe su sve više odustajale, a
publika je bila sve
glasnija: ”Nemoguće je popeti
se na vrh!
To nikad nikome nije
uspelo !”.
Ipak ostalo je par
najupornijih žaba.
One su se samouvereno
penjale ka vrhu tornja. No
publika je izgleda imala
uticaja na njih, i nastavila je
da im dobacuje sa zemlje,
tako da su na kraju odustale
sve žabe osim jedne koja je
sigurno grabila ka vrhu.
Publika je i dalje bila
neumoljiva u svojim
poklicima,
“Odustani, niko to nije
uradio, pa nećeš ni ti. Šta
glumiš?! Šta si sebi umislila?!”
No žaba se je i dalje penjala.
Publika je vikala, a žaba se
penjala.
I na kraju, žaba se popela
na vrh!
Prvi put ikad da je to nekome
uspelo. Prvi put je nemoguće
postalo moguće. I naravno
posle toga svi su hteli da se
slikaju sa tom žabom.
Svi su hteli da je vide i
upoznaju. Svi su hteli da
znaju kako joj je to uspelo.
Niko nije mogao da veruje.
ŽABA JE BILA GLUVA.
Au..dobra ova sa zabom :)
A ako meni svi kažu da odustanem, da nema šanse, ako mi čak i taj toranj za koji se borim kaže da odustanem, a ako sam ja siguran da mogu da se popnem, čak i ako neko gore polije ulje po samom vrhu tornja... Šta onda?
Pa ako si ti siguran u sebe, ali bas ono .. siguran!!! I znas da te nista ne moze spreciti da dodjes do vrha, bez obzira na to sto svi vicu iza tebe i govore ti da odustanes .. onda ces uspeti.Jer znas sta ti ako ces stalno slusati druge neces nigde dogurati... Sigurnost u samog sebe je veoma vazna...!Jer i ti ako zelis do vrha imas tu potrebu i volju ti ces to postici .To sto su drugi POKUSALI da dodju do vrha, a nisu uspeli, nemoj da ti oduzme nadu i tu tvoju sigurnost.Jer niko nije isti...
Život na Zemlji je skup, ali zato imaš svake godine besplatan put oko Sunca.
Trajanje jednog minuta zavisi od toga s koje si strane vrata wc-a.
Rođendani su korisni. Što ih više imate, duže živite.
Sreća dolazi kroz vrata za koja ni ne znaš da su ostala otvorena.
Primećuješ li da ljudi koji kasne imaju uvijek veseliji izraz lica od onih koji ih čekaju?
Mnogi od nas bivaju pokopani s muzikom u srcu.
Možda si jedina osoba na celom svetu, ali isto tako možeš jednoj osobi biti ceo svet.
Neke greške su tako zabavne da ih je šteta počiniti samo jednom.
Ne plači zato što je gotovo; veseli se zato što se desilo.
Iskreno srećna osoba zna uživati u krajoliku i kad mora ići obilaznim putem!
Ne plači zato što je gotovo; veseli se zato što se desilo. -predivno
Имам ја једну поучну, а истиниту.
Био човек и много је мрзео што други људи не воле цигане. У преводу, много је волео цигане, укупно свих 6 које је упознао у животу, па је контао да су сви цигани добри и мили људи. Једног дана, види он циганку како седи на тротоару, доји дете и проси. И он је пита ''Зашто седиш ту? Зар немаш неки посао, да зарадиш за хлеб'', а она ће њему ''Немам пос'о, нече ми дају!''.
И тако он поведе њу до свог фенси дворишта и каже јој: ''Ево ти 1000 динара, ево ти кофа, детерџент и сунђер, ево ти црево, опери ми прозоре на кући, идем ја до града, брзо ћу да се вратим''.
И тако се врати он из града, само један прозор опран до пола, од циганке ни трага, као ни од патика што су му стајале испред улазних врата.
ПОУКА ПРИЧЕ: Не остављати обућу испред улазних врата.
Svašta! Nisam u džamiji! :)
Ostavio sam jednom patike na prozoru, čisto da se provetre malo... recimo da su dobile noge! :D
hahahha :) patike odsetale :D
Zašto imam osjećaj da su ove patike bile tvoje?
Džimi, je l' taj čovek živeo u Sibiru ceo život?
Не, ја никад нисам држао сопствене патике испред улаза и, искрено, нервира ме тај обичај, али не бисте веровали колики проценат кућа у Србији има патике испред улаза. :)
Не, али има крајева у Србији где јако воле цигане. Интересантно је да у тим крајевима има јако мало цигана. :)
Evo jedna na engleskom, ko razume- shvatice. Ko ne razume... Idk, pitajte, I guess.
Jerry is the manager of a restaurant. He is always in a good mood.
When someone would ask him how he was doing, he would always reply: "If I were any better, I would be twins!" Many of the waiters at his restaurant quit their jobs when he changed jobs, so they could follow him around from restaurant to restaurant
Why? Because Jerry was a natural motivator.
If an employee was having a bad day, Jerry was always there, telling him how to look on the positive side of the situation. Seeing this style really made me curious, so one day I went up to Jerry and asked him: "I don't get it! No one can be a positive person all of the time. How do you do it?"
Jerry replied, "Each morning I wake up and say to myself, I have two choices today. I can choose to be in a good mood or I can choose to be in a bad mood.
I always choose to be in a good mood. Each time something bad happens, I can choose to be victim or I can choose to learn from it. I always choose to learn from it. Every time someone comes to me complaining, I can choose to accept their complaining or I can point out the positive side of life. I always choose the positive side of life." "But it``s not always that easy," I protested. "Yes it is," Jerry said.
"Life is all about choices. When you cut away all the junk every situation is a choice.
You choose how you react to situations. You choose how people will affect your mood. You choose to be in a good mood or bad mood. It``s your choice how you live your life."
Several years later, I heard that Jerry accidentally did something you are never supposed to do in the restaurant business. He left the back door of his restaurant open.
And then in the morning, he was robbed by three armed men.
While Jerry trying to open the safe box, his hand, shaking from nervousness, slipped off the combination. The robbers panicked and shot him.
Luckily, Jerry was found quickly and rushed to the hospital.
After 18 hours of surgery and weeks of intensive care, Jerry was released from the hospital with fragments of the bullets still in his body..
I saw Jerry about six months after the accident.
When I asked him how he was, he replied, "If I were any better, I``d be twins. Want to see my scars?"
I declined to see his wounds, but did ask him what had gone through his mind as the robbery took place. "The first thing that went through my mind was that I should have locked the back door," Jerry replied. "Then, after they shot me, as I lay on the floor, I remembered that I had two choices: I could choose to live or could choose to die. I chose to live."
"Weren't you scared" I asked.
Jerry continued, "The paramedics were great. They kept telling me I was going to be fine. But when they wheeled me into the Emergency Room and I saw the expression on the faces of the doctors and nurses, I got really scared. In their eyes, I read ``He``s a dead man. I knew I needed to take action." "What did you do?" I asked.
"Well, there was a big nurse shouting questions at me," said Jerry. "She asked if I was allergic to anything". "Yes, to bullets", I replied. Over their laughter, I told them: "I am choosing to live. Please operate on me as if I am alive, not dead."
Jerry lived thanks to the skill of his doctors, but also because of his amazing attitude.
I learned from him that every day you have the choice to either enjoy your life or to hate it. The only thing that is truly yours - that no one can control or take from you - is your attitude, so if you can take care of that, everything else in life becomes much easier.
Dzimi, potpuno si u pravu kad kazes da ima krajeva gde vole rome ... (kod moje babe u selu) Ali zato su tamo svi bogati romi. I ne postoji nikakva mrznja izmedju njih. To je zaista lepo videti!
Pufnice - dobra ti je ova !!
Nekada davno, krenuli ljudi na put brodom.
Taman sto su isplovili iz luke kad, se dize strasna bura.
Jedan od putnika na brodu se toliko uplasio da je poceo plakati iz sveg glasa.
Toliko je jaukao da je sve ljude sa broda uznemirio.
Neki predlozise da ga ubiju jer vise nisu mogli da ga slusaju.
Kapetan broda, skoro pa odluci da uvazi taj predlog, ali njegov pomocnik rece:
"Ne! Pustite ga meni. Ja cu ga umiriti".
Naredi mornarima da ga bace u more, sto ovi bez oklevanja ucinise.
Ali cim je pao u more poce jos jace urlikati.
Nakon kratkog vremena, pomocnik naredi da ga izvuku na palubu. Tako i bi.
Našavši se na palubi, onaj putnik leže u jedan cosak ne pustajuci glasa.
Kad je kapetan upitao svog pomocnika kako je znao da ce ga smiriti, ovaj mu odgovori:
"Čovek je proklet, ne razume koliko je srecan dok se ne nadje u goroj situaciji".