To je u Beogradu sve do samog kraja 20. veka bio jedini naziv za jelo od mlevenog mesa u obliku prsta. Beograđani su jelo i naziv u drugoj polovini 20. veka preneli i na Jadran odakle je obišlo ceo svet, a u Beograd su jelo i naziv doneli stanovnici južne Srbije u 19. veku, gde su se ćevapčići etablirali kao svakodnevna zakuska uz piće u društvu.
Ukusom (sastavom, pogotovo po nestavljanju jaja) i dužinom se razlikuju od sličnog bosanskog jela.
Beogradski ćevapčići (neki Beograđani kažu i ć(e)vapćići, kao kućići pored kučići) ne jedu se u lepenji, već naručuju kao porcije (= 10 ćevapčića) a zatim služe na sopstvenom tanjiru ili na poslužavniku sa lukom na sredini stola i jedu viljuškom i nožem opet na sopstvenom tanjiru. Prevashodno je reč o kafanskom jelu, dok se ćevapi u Bosni svakodnevno mese i po kućama.
Posebni lokali za ćevapčiće i ćevape nisu postojali do 90-ih godina, kada su ih, najčešće kao kioske, otvorile izbeglice iz BiH. Neumerene reklame "banjalučki ćevap" isl. unele su u beogradski govor i reč ćevap, koja je do tada korišćena samo za imiticaju bosanskog govora i bosnanskih prilika.
Beogradski ćevapčić je najčešće tanak kao vitak prst i dugačak oko 10-12 cm. Tipičan starogradski ćevapčić je garav i elastičan.
