Prasetina

Prasetina (lat. prassicium, gr. χοιρινό) se prvi put pominje negde u 25. veku pre no što je Mina Lazarević kupila Bonux, u kapitalnom delu Platona pod nazivom 'Gozba' (drugo Platonovo kapitalno delo napisao je Karl Marx i ono se zove 'Kapital', međutim, smatra se da je to potonje Platonovo delo slabije upravo zbog odsustva holesterola, dok su u prvi plan stavljeni proizvodni odnosi, svest, otuđenje i ostale stvari koje su daleko manje interesantne, manje istinite i manje ukusne od prasetine). Još tada, prase je postalo sveta životinja u Srba (st. sl. прасетина), i pomalo mazohistički, našlo je svoj put u crkvenim običajima, jer je u nebrojeno mnogo navrata pružilo zadovoljstvo u vidu 'obdžeravanja-dok-ne-crkneš' od pečenja, ćevapa i kobasica.
Ogroman društveno-korisni značaj svinje nalazi se u tome što nijedan njen deo nije za bacanje - apsolutno sve se može upotrebiti: zapečeni svinjski jezik i mozak, punjeno pečeno srce, odresci džigerice koji "nepca daruju finim, lakim ukusom blago parfemisanog urina" (Joyce), može to biti i "papak koji pluta u pihtiji" (Crnjanski), koriste se i creva, reklo bi se - i više nego uspešno. Čak se i od samlevenih kostiju mogu napraviti brojni značajni izumi koji su po tome dobili ime, kao što su razne paštete ("pa-šteta-da-se-bace"), viršle, parizeri. U nekim slučajevima se može čak koristiti kao nuklearno gorivo umesto standardnog izotopa uranijuma.

Izvor: Mala enciklopedija "Prosveta", tom I, str. 4704 (prvo izdanje).