Iz dobre kuće

Pompezni atribut koji sa imenom osobe čini sintagmu koja ima isti onaj bombastični odjek kao švajcarski sat, francusko vino i nemačka armija, po samom automatizmu primenjuje statistiku dajući osobi najbolje, reprezentativne osobine kojim se njegova porodica diči. Pozitivni atributi i pripadnost se veličaju, bez obzira što je taj čuveni švajcarski sat sklapao špiritovačom nalokani šiptarski imigrant na traci roleksovog montažnog pogona u Lozani; što je to francusko vino čuvano u loše zatvorenom buretu, jer se flafičasti Francuz u momentu guranja nabreklog pampura u rupu setio nesrećne ljubavi sa svojim dečkom; ili što je ta strašna nemačka armada bila više puta uspešno tučena od strane gladnih, bosih i skoro golorukih balkanskih gorštaka.

Dva procenta više genetskog materijala koji neko deli sa svojom uber čuvenom i uzdignutom familijom, nego sa poljskim mišem jedino sa visokom pouzdanošću govori da ta osoba gleda jedne te iste goste na porodičnoj slavi kao i ćaća mu, mrzi jednog te istog demagoga-seratora u liku i delu rođaka gastarbajtera, i najverovatnije ima iste preference za dozu začina u pasulju prebrancu, jer je na to godinama naučen. Ali, jebiga, počev od egipatskih faraona koji su se ženili svojim sestrama, preko nemačkih eugeničara pa do korporativne kvazi-elite naših prostora, eksperiment mućkanja "dobrih" gena u cilju stvaranja čistog potomstva se vrši sa usprešnošću integracije Talibana u američki senat, dizanja kurca stogodišnjeg dede na umrlu i uvođenja Seje Kalača u oblast diferencijalnih jednačina.

Jebeš ga, ljudska veličina se ne stiče prababinim prezimenom, činjenicom da ti deda bio Titov drugi omiljeni geometar, a otac sekretar filma Žikina Dinastija, nego sopstvenim radom i delom.