Domaća megalomanska seljačina

Potiče iz neke čuke Bogu iza nogu, iz siromašne bezperspektivne porodice. Nije se školovao dalje nakon osnovne škole, a i nju je jedva završio. Gastarbajterisao je veći deo svog života po razvijenim zemljama Zapada, radeći na poslovima koje niko drugi nije hteo da radi. Novac koji je zarađivao, delom je slao svojoj porodici u zemlju porekla da prežive zimu, a delom je pažljivo štekao, pazeći na svaki dinar, jedući konzerve i spavajući u najjeftinijim smeštajima. Jednom godišnje, nostalgija i želja da pokaže selu kako je eto ipak uspeo u životu su ga vukli u rodni kraj, gde je počeo da zida gipsani dvorac megalomanskih proporcija kao spomenik na svoj rad i svoj život, ali i kao prst u oko svojim komšijama, kako bi pukli od zavisti.

Iza petometarskih gipsanih slavoluka koje drže kapije od kovanog gvožđa, a na kojima počivaju lavovi, orlovi, labudovi, konji i druge kičerajske gipsane statue - puca pogled na travnjak sa nasumično raspoređenim gipsanim Snežanom i patuljcima, sa središnjim jezercetom u kome nepomično stoje plastični flamingosi roze boje. U centralnom delu poseda se nalazi megalomanska kuća na 2-4 sprata, sa obaveznim ogradama sa gipsanim stubićima na terasama i gipsanim fasadama po želji, te kvazi dvorskim ulazima u kuću ispod terase koju drže dorsko-jonsko-korintski stubovi.

Iza ovog megalomanskog zdanja sa 50 soba koje zvrji prazno, skrivena od očiju znatiželjnih komšija i putnika namernika, nalazi se sklepana straćara ili ne dozidana nusprostorija. U njoj živi domaća megalomanska seljačina zajedno sa svojom porodicom - jer nakon cele ušteđevine uložene u sopstveni dvorac i 4 besna nemačka rent-a-car vozila, ostalo mu je taman dovoljno para da plaća račune, greje i briše prašinu samo u toj straćari. A i porez na nepokretnosti je porastao...