Mesta u kojima broj stanovnika sa najtrajnijim boravištem odavno prelazi broj onih koji još imaju mogućnosti da odatle pobegnu. Mala mesta, mesta koja su nekad davno živela od penzionera iz drugog svetskog, od gastarbajtera prve generacije koji su se još nadali povratku i sanjali dedinu krušku i onih koji su radili po državnim službama.
Mesta u kojima su sad ostali samo nadgrobni spomenici sa bledim petokrakama na kraju sela, unapred uplaćene parcele za već pomenute gastarbajtere koje će potomci vratiti u otadžbinu kao nuklearni otpad jer je tamo gore skupo da se plaća ležarina i oni koji rade po državnim službama jer su prestari za bežanje.
Mesta koja će za par decenija biti izuzetno kulturno blago naše zemlje. Moći ćemo organizovati turističke ture građanima Evrope u kojima će obilaziti nekropole Vojvodine, mogile Šumadije, Crnotravske bazilike, pepelnice Sandžaka i Kosmeta, a potom veselo odlaziti na provod u centralnoj turističkoj agenciji Megapolisa 1 u kojem žive svi preostali indijanci sa ovih prostora.
Dijalog turističkog vodiča Helmuta Jovanovića sa turistima iz Evropske Republike Nemačke:
- Sa vaše desne strane možete videti grobljanski kompleks opštine Odžaci, njegov osnovni luk koji pokriva celokupan jugoistočni sektor glavnog mesta opštine, a kao posebnu atrakciju možete prići poslednjem čuvaru groblja, trajno konzerviranom u pleksiglasu jer nije bilo uslova za njegovu sahranu...
- Kako to nije bilo uslova? Pa ima još mesta na livadi...
- Nije bilo nikog da ga pokopa pa je čovek napravio dvokomponentnu smesu plastike i polio se - pogledajte samo taj savršeno očuvan srednji prst visoko uzdignut iznad izdanja dnevnog lista Politika iz 2113. godine u kojem je objavljena vest o prijemu Srbije u Evropsku uniju. Prosto zrači opštim oduševljenjem dotičnog gospodina...
