Karlovačka gimnazija

Najstarija u gimnazija u Srbiji. Sam krem srpskog srednjoškolstva. Osnovana koncem XVIII veka, kad si na prste sakate šake mogao nabrojati jedva pismene ljude u naseljenim mestima. Jedina gimnazija van Beograda kojoj će se diviti i čukununuci starosedelaca Vračara i "Kruga dvojke". Neko će reći - komadić svetlosti u krugu naučnog mraka u kom Srbija obitava decenijama.

Smeštena na padinama Fruške Gore, tako blizu, a opet, tako daleko od malograđanštine koju Srbija nudi južno od Dunava i Save. Jedna od retkih gimnazija koja čini, barem deklarativno, da se studenti njome ponose. Jedina škola urbanija od Beogradskih, jer dok su se Beograđani još klali sa Turcima, karlovački gimnazijalci učiše istoriju antičke književnosti i uticaj Aristotela na renesansne filozofe.

Elem, koliko god ne bilo zvaničnih prepreka, ne može svako biti učenik te gimnazije. Ne može neki tamo Drago/Jovo/Neđo Guzina iz Biočića, od oca Save, biti učenik te škole. Moraš biti praunuk predratnog profesora Univerziteta u Beogradu i ministra u Nedićevoj vladi. Ime ti mora biti toliko moćno da imaš utisak da se hartija sama cepa izgovaranjem tog višesložnog imena tipa Dimitrije Konstantinović i Obrad Đorđević, koje odiše plemstvom. Ne može svako biti dostojan predstavnik srpskog Beča u malom, deratizovanog od niže gamadi koja se može u Beču videti.

Humor učenika je uglavnom specifičan i latentno akademski, što bi se reklo. Umereno šaljiv, a opet i duhovit. Oni slušaju klasičnu muziku i raspravljaju o tome da li je Hese bio u pravu rekavši da ne postoji muzika nakon Baha. Oni su mladi snobovi u izradi koji nastavljaju graditi reputaciju škole nakon što su to činili Radičević, Sterija i ostali predstavnici nekadašnje elite kojima se Srbija može ponositi.