Ono nešto što uhvati nespremnima, ušeta na mala vrata i rovari sve dublje i dublje, kao crv koji svrdla, lagano ali uporno. Kuckanje u gredi iznad kreveta koje se čuje samo kada se zatvore oči i ostane nasamo sa samim sobom. Odraz u ogledalu izjutra koji ponovo vrati u stvarnost i podsjeti na ponudu ostalu na stolu. Nemir na putešestviju po zapletenim stazama uma koji prati svaki korak, uporno, bez otezanja, zna da je tu i da je suđeno suočenje, prije ili kasnije...
- Nešto mi se mota po glavi evo već neko vrijeme...
- Šta?
- Čija li je ona smokva onamo gore?
