Može da bude tu al u ne mora. Ne smeta. Od viška glava ne boli. Tu su gospodski kraljevski Karlovac, egzotično banjskoalpskozvučajući Karlobag i lepa ženska severna čupava Virovitica, prvi tim, udarna igla u toj poetičnoj krilatici nikad dosegnute zapadne granice osim te propuštene devestoosamnaeste; taj trojac se izgovara u brzini i sa slašću: KarlovacKarlobagVirovitica, gde ovo r tandrče ko seoska kola sa municijom po lošem ličkom putu, a ovo ica na kraju leprša kao trobojna izbušena nagorela zastava; rafalnom paljbom ispaljuje se ta milozvučna crna trojka gradova, lepa kao smrt, nedostižna kao lik u odrazu ogledala na čijem ramu piše malograđanskipolumađarskosrednjeevropskokakanijski stilizovano: Zagreb.
A kad sednemo i popijemo koju, kad predahnemo u našem napredovanju taličnotomskom na zapad, odobrovoljeni napretkom tada dodajemo i Ogulin, tog seljaka u vunastom gunju sa belom čupavom šubarom, tu proju među kačamcima sa čvarcima, tu rozen tortu među švarcvaldima, tog golju među buržujima: ajde de, Oguline stani i ti ovde, nepriznati sine Smerdjakove među braćom Karamazovima i carskim Karlovcima, primi na, i ti svoje sljedovanje i našljedstvo, od pokućstva motiku, od imanja njivu najmanju, i najgoru, zvanu Ugar, onu dolje, u Paležu na tromeđi sa pitomim Ukoljicama i veselim bratstvom Kamenčužića.
A poručuju evo već zagrejani skuplji gosti pijani: ej momak daj sad onu verziju s Ogulinom a mi razvučemo usta iz uzdržanog osmeha u široki osmijeh i kažemo, razgulimo: eeee baćo to se plaća više, pa na namig mnogookih klari šuman vadimo polako svu skrivenu opremu: Simu Ćirkovića, stare đeneralštabne mape, štatute i privilegije, carske ukaze, Bakonju fra Brna i Vasilija Krestića, Janković Stojana i Vasilija Micića,i na kraju ponudu saveznika iz devestopetneste u zlatotisku i radosno kliknemo: sad navali ljuta arapijo, lepše grlo u miloša carsko, pomalo je takijeh junaka, oj Kuperu ti lažni agentu, piši Kup ove koordinate: dakle, Ogulin, 459, 15, 34...
