Nakon rata i svih nedaća koje su sledile tokom i nakon njega, deo eks- SFRJ populacije želi da se vrati u nekadašnju staru državu, u kojoj je cvetalo cveće i mirisala rosna trava. Tipizirani primerci podržavatelja ove ideje su frendli Hrvati ( " Ćuj stari, kak je bilo lepo u staroj Jugi, zaboravimo rat i sranja... ) Srbi ratnici/ pokajnici ( " Ja sam video i rat i sranja, rat je govno, treba svi da živimo opet u jednoj državi, jebeš četnike i ustaše i balije... " ) i muslimani koji odbijaju da jedu slaninu jer su se u detinjstvu najeli slanine za ceo život. Tu se negde muvaju i Crnogorci, Makedonci i Slovenci, koji isto tako leleču za starim dobrim vremenima.
Nažalost, izgleda da svi živimo u nekom začaranom krugu, koji se može nazvati kao citat iz pesme " Panonski Govnar " grupe Zaklana Čeljad, iz kojeg se teško može pobeći ( reprize partizanskih filmova na državnim televizijama, setne melodije eks- ju muzike koje dopiru iz diskoteka, listanje slikovnica sa letovanja na hrvatskom primorju, pravljenje mini- Jugoslavije u Subotici, gomila omladine koja se zanosi titoizmom i eks- ju nostalgijom, neo- komunističke partije po svim većim gradovima, kenjanja Joške Broza po žutoj štampi... )
Izgleda da su jedini izlazi iz ovog, kao što bi Domanović rekao "mrtvog mora":
1) Skupljanje svih komunističkih zaostavština na jednu gomilu, zatim dotične lepo nagurati u VC šolju i odlučno povući vodu, potom zalupiti VC dasku i krenuti dalje, bez osvrtanja.
2) Prosvirati sebi metak iz tetejca kroz glavu uz zvuke Đorđa Balaševića, Plavog Orkestra ili Crvene Jabuke, dok setno gledate u " Ja volim JNA " tetovažu.
3) Emigracija.
Nažalost, izgleda da se većina odlučuje za drugu i treću opciju, s obzirom da je Srbija prva po broju samoubistava u regionu, i 4 000 000 Srba živi u inostranstvu. Za okolne države ne znam.
