Srbi su preteča ameba

Beograd, sedmi april 1941. Jutro. Na ulicama pokošena tela; svuda uokolo, hrpe stakla i šuta, nad gradom koji počiva u ruševinama nadvija se oblak dima nalik na krilo slepog miša, i baca gustu senku na svet. Deca pobijenih roditelja vire iz zatrpanih skloništa. Na slaviji, gradski autobus pun leševa odbija da se ukloni sa prekinute putanje. Čopori izgladnelih pasa lutalica radoznalo njuše izginule, nad raskrsnicom, nabijeno na gredu koja štrči iz prelomljene zgrade, visi beživotno telo i podseća na groteskno raspeće. Strah i očaj. Obezglavljena država cepti u groznici i krvi, komanda se razbežala, pljačke, silovanja...Zemlja, sa svih strana opkoljena nacistima, fašistima, ustašama, Bugarima, Šiptarima, logorima smrti, fabrikama za proizvodnju masovnog uništenja..

Napadnuti narod, u čudu, uzima stvar u svoje ruke i počinje da radi ono što najbolje zna - skače u politiku, deli se na četnike i komuniste, laća se puške, bombe, noža, žice, sekire, gura nevolje u stranu i hvata se za gušu.

........................................................................

Čokešina, dvanaesti septembar 2015. Seoska slava, tradicionalna svetkovina. Pod šatrom tela pokošena vinjakom i rakijom, svuda uokolo, hrpe slomljenih čaša i flaša. Deca razularenih roditelja vire ispod stolova. Čopori izgladnelih pasa lutalica se šunjaju i njuše komade pečenja, nad šatrom, na drvetu, visi mlitavo telo lokalnog domaćina koji se na njega iz nekog razloga popeo, i služi kao atrakcija omladini koja ga slika svojim pametnim uredjajima. Opšte rasulo. Obezglavljena država cepti u groznici i nesreći, komande nema, pljačke, silovanja..Za jednim od stolova sinovi i unuci hrabrih predaka vode žustru prepirku podgrejanu alkoholom, skaču u politiku i istoriju o kojoj blage veze nemaju, ko je klao, ko je streljao, izdao, pobegao, upropastio..Laćaju se puške, bombe, noža, žice, sekire, guraju nevolje u stranu i hvataju se za gušu.