Razvojni put srpskog Mesija nije lak.
Od ranih dana pokazivao je sklonost ka najvažnijoj sporednoj stvari na svijetu, te je njegov otac vidio priliku, prodao 3-4 krave i poslao sina iz FK "Stakorine" Čajniče u Beograd da okuša sportsku sreću.
U mlađim kategorijama pokazivao je talenat, dao tu i tamo po koji gol, uz konstantnu igru, prodatu kuću i okućnicu i malo sreće probija se u prvi tim, gdje daje neki zgoditak i stiče ovaj laskavi epitet.
Nakon dobro odrađene polusezone, njegove radne kolege odvode ga na gostujući teren u River, gdje uči tehnike duplih pasova sa konobarom, te kombinovani trening u mješanju alkoholni derivata. Ljetnje pripreme odrađuje u uvijek neugodnom Trokaderu.
Nakon iscrpljujućih priprema vraća se na terene teatra snova, postiže gol u derbiju, ili ga zabija komunističkoj braći. Skauti su u nevjerici, Alo, Informer i Kurir rade svoje. Na pomolu je veliki transfer.
Sledeća etapa u njegovoj karijeri je stabilni učesnik Lige Evrope, tu već otkriva čari njihovih priprema po splavovima i epitet srpskog Mesija se zauvijek gasi.
Nakon par godina "lutanja" po Evropi vraća se u svoj Beograd, epitet srpskog Mesija se nakratko aktivira, ali to više nije taj Mesi, već onaj što ljušti kilo vinjaka i 3 pakle crvenog mališe.
Nakon svega toga, srpskom Mesiju slijedi penzija, možda i neki trening kamp u svom rodnom Čajniču, ali ko zna... čudni su putevi srpskog Mesija.
Naravno tu je i srpski seoski Mesi, iliti skraćeno seoski Mesi, ali njega je povreda koljena spriječila da napravi zvučniju karijeru, pa i mene je zadesio iznenadni bol u preponama da pišem išta za njega.
